Tom Pacheco is een van die zeldzame artiesten die stap voor stap de erkenning krijgt die hij verdient. Het is een lange weg geweest, maar zijn songs zijn nog steeds zeer betekenisvol, en getuigen van een buitengewoon mooi Amerika. Ik beschouw hem als een van de meest authentieke songwriter van de Amerikaanse samenleving, een echte Troubadour die betrokken is met “zijn” wereld. Geheel terecht droeg hij de titel the Lost American Songwriter toen ik van een vriend een exemplaar kreeg van zijn cd Bluefields. Indertijd was Pacheco voor mij een volslagen onbekende. Toch was deze plaat het begin van een zoektocht naar de muziek van Tom Pacheco. Ruim 10 jaar geleden kwam hij via Road Goes On Forever Records met 2 dubbel cd’s vol met zogenaamde Bare Bones. Summiere uitvoeringen van zijn vroeger plaatwerk.

Ondertussen is Railroad Rainbows & Talkin’ Blues de zesde in de serie Bare Bones. Samen met zijn broer Paul brengt hij 13 nieuwe nummers ten gehore. Tom is een vakman die zijn verwondering over onze samenleving nauwgezet tot leven brengt in zijn songs. Hij schrijft over bescheiden alledaagse zaken die het leven veraangenamen, maar kan even zo goed zijn intense verdriet over corrupte kwesties, of onrechtvaardige beslissingen etaleren. Onrechtvaardigheid genoeg, verbazing volop, sla de krant open, en je rolt van de ene juridische misdadigheid naar de andere politieke onjuistheid. Tom legt kritisch deze onrechtvaardigheden bloot door slechts te luisteren naar een eenvoudig boerenverstand. Ondanks misstanden hoor je toch primair zijn liefde voor zijn land.

Tegenwoordig leeft en woont hij weer in Woodstock, maar jaren was hij onderweg, verbleef in Texas, Ierland en Noorwegen. Zijn eerste plaat dateert van 1965, en met deze laatste zet hij een prachtige 23ste album neer. Zijn link met The Band, Rick Danko en Jim Weider moge bekend zijn, maar dat zijn niet de enige vrienden die hem door de jaren voorzien hebben van support, of die songs van hem gecoverd hebben. Tom Pacheco is geen ster, maar slechts een singer songwriter van vlees en bloed. Geen pretenties, en daarom is hij zo puur gebleven. Hij heeft diverse prachtige albums op zijn naam staan, waarbij onderlinge vergelijkingen een moeilijk proces zijn. Persoonlijke voorkeur wel. Bloodlines vond ik zelf een zeer krachtig statement van een artiest die zijn familiewaarden hervonden had, maar dit laatste album bevat wederom menig gedenkwaardig werkje. Pacheco is een klasse op zich, eentje die het waard is gehoord te worden.

SMP